Ławeczka dawno zakochanych

 Dawno temu, młody chłopak znalazł te ławeczkę, gdzieś pośród tysiąca domowych gratów, przechowywanych w szopie, "na wszelki wypadek" z myślą "że jeszcze kiedyś przydać się mogą".

Jak uczy doświadczenie nie przydają się praktycznie nigdy, usuwane zaś są dopiero wtedy gdy ich właściciel straci już moc obrony przedmiotów z którymi jest emocjonalnie związany. Wtedy lądują na śmietniskach, lub w piecach tylko po to aby... młody i silny zyskał w szopie przestrzeń niezbędną do upychania tam swoich wspomnień.

Tej ławeczce zgoła inny los był pisany - ona lub on wyszperali ją pośród innych rupieci, postanowili obdarować ją drugim życiem, znów ożywić starą wiklinę nowymi wspomnieniami, marzeniami, czułością.

 

 Ustawili ja na jedynym jako tako czystym i sympatycznym skrawku wątokowego brzegu, 

Być może sami tu wpierw nieco posprzątali, być może akurat udało im się znaleźć to miejsce.

A potem spędzali tu razem wszystkie ciepłe chwile...

 Apotem?

wezwało ich życie, dom, rodzina, dzieci, praca, szkoła.... codzienny kierat 

i brakło już czasu dla ławeczki.

Pozostaje tylko mieć nadzieję iż zestarzeli się razem jak Baucis i Filemon, 

bo w przeciwnym razie cała ta historia po prostu nie ma sensu...

A ławeczka zapatrzona w nurt strumienia, czeka na kolejnych zakochanych.

(nie sądzę by się doczekała - trzeba konkretnego świra by się przez te chaszcze i paryje przedzierał 

- choć z zakochanymi to nigdy nie wiadomo ;-) )