Trzcinica - Karpacka Troja.

"Dla każdego coś miłego" głosi stara bajkowa mądrość. Myślę że czymś takim jest właśnie Trzcinica.
Znaczy to "dla każdego" to oczywista przesada, mam na myśli jedynie tych którzy lubią poznawać świat.

Karpacka Troją, to stosunkowo młody obiekt, bardzo nowoczesny, rodzaj skansenu ale takiego gdzie praktycznie wszędzie można wejść i wszystkiego dotknąć - nie tyle więc opierający się o eksponaty historyczne co o repliki i rekonstrukcje. Zdecydowanie inaczej odbiera się wszelką naukę gdy jest nam podana nie tylko przez oczy i uszy ale też dotykiem czy... nogami.

Trafić tu łatwo, a jeśli jeszcze mieszka się w Tarnowie, to do Jasła ma się dwie równe co do długości drogi, plus jedną nieco dłuższą i jeszcze czwartą ale to praktycznie opłotkami, więc nie polecam.
Sama Trzcinica leży przy drodze Jasło - Nowy Sącz, gdzie są z daleka widoczne drogowskazy a potem wystarczy tylko kierować się na wierze widokową.
My jechaliśmy tam przez Pilzno i Brzostek a wracaliśmy przez Szerzyny i Tuchów.

Pawilon muzealny, to budynek nowoczesny, przeszklony, klimatyzowany, z salą projekcyjna i szeregiem wystaw - więc jeśli ktoś nie ma ochoty na bieganie po pagórach to... spokojnie może na tym poprzestać i też wyjedzie stąd bogatszy.

Na parterze mamy stylowo poprzebierane manekiny (ciekawe czy niesamowite owłosienie jakie mają tam mężczyźni na kończynach, to wynik badań archeologicznych, ustalenia antropologów czy... wizja rekonstruktorów - na zasadzie; że jak człowiek od małpy to im wcześniej tym bardziej kudłaty ;-) ?)
Ale reszta jest OK! 

 Na pięterku wystawa o węgierskich tropach - jak dla mnie bomba, bo lubię madziarskość i dobrze się przy niej czuję, zresztą w Tarnowie, mamy jej wiele i jak ktoś mnie zmobilizuje to specjalny wpis o tym popełnię...

Poza tym restauracyjka z niezłym papu - aczkolwiek mogła by być bardziej klimatyczna.

Jak pisałem wcześniej, budynek jest nowoczesny i przeszklony.

A potem już można iść zwiedzać plener, różne okresy historyczne, są ujęte osobno, tak by dać czytelny obraz tego co i jak ulegało zmianie.
Nietrudno też dostrzec OGROMNE przyśpieszenie w naszych czasach!! Ja jeszcze pamiętam domek prababci z Łowczówka gdzie była polepa, a on sam gacony był mchem i gliną! A tak w ogóle to czesto pytam przy różnych okazjach - co to była polepa? Najpowszechniejsza odpowiedź to "ubita ziemia" jest zarazem odpowiedzią błędną.To była sprytna mieszanka gliny, krzemionki i kilku innych składników... ale o tym napiszę osobny post.
Tymczasem pytanie: Czym myło się polepę i dlaczego właśnie tym?
A wracając do ogromnego przyśpieszenia... Ja pamiętam domek z polepą, dla moich dzieci to prehistoria taka jak domki w Trzcinicy a śmiem podejrzewać że gdyby stały obok siebie a nie były opisane, to mogliby je pomylić... Wyobrażacie sobie? cztery tysiące lat i wciąż bez większych zmian, a tu nagle... kilka dziesięcioleci i ... rozglądnijcie się...

 Do wnętrz można wejść

W wnętrzach można się rozglądnąć.

O a to kuźnia, tu czułem się najlepiej, mogąc nazwać każdą z prezentowanych tu rzeczy z opisem do czego służyła... Za PRLu kończyłem szkołę techniczną i tam w ramach praktyk uczniowskich co jakiś czas mieliśmy właśnie zajęcia warsztatowe. Nie wiem tylko czy to że wiedza kowalska którą wówczas, między innymi, posiadłem, okazała się adekwatna do ekspozycji muzealnej to dowód na zaawansowanie technologiczne starożytnych czy na prymitywizm technologii socjalistycznych?

A to przodkowie przy pracy - tu akurat wiele się nie zmieniło - ja do dziś przeszczęśliwy jestem gdy razem z rodziną w jednej izbie każde z nas coś tam sobie robi...
A nad paleniskami obowiązkowo... płat rozwieszonej kłakami na dół skóry... kto wie po co?

 I Widok z góry, bo jakom się rzekło skansen jest wielopoziomowy.

 Bardzo fajna wieża bramna - zwana ze słowiańska samborzem.

A portem już na wieżę widokową i ... panoramy.
Tę Jasła pominę, ale na północ mamy:

 Liwocz

 A na południe

Pasmo Magurskie

I znów ta myśl szalona... co czuł człowiek który przybył tu pierwszy? No fakt wszystko było zalesione, takich plenerów nie miał... ale przecież w końcu wierzchołki wzniesień zostały wykarczowane, perspektywa się otwarła... czy tak jak ja czuł przemożną potrzebę by tam pójść? Czy był moim przodkiem?
Czy inaczej, ta sina dal, napawała go przerażeniem? I niewiele mam z nim wspólnego?