Liwocz i jego krzyże

Ile jest krzyży na Liwoczu?
trzy.
Co to jest Liwocz?
Jedna z piękniejszych gór na Pogórzu, bezpośrednio w okolicach Jasła, przechodząca w pasmo wzniesień o układzie prawie równoleżnikowym, które sięga aż po Tuchów i Gromnik.
Co takiego jest na Liwoczu?"
Po pierwsze magia, po drugie krzyże widoczne z odległości dziesiątek kilometrów, p[o trzecie kawał historii, po czwarte... krajobrazy!


Liwocz planowałem od lat - pierwszy raz byłem tu z rajdem harcerskim szliśmy wtedy z Jasła do Tarnowa, z popasem w bacówce na Brzance - lata temu straszne... rzecz jasna był tam wtedy tylko jeden krzyż -  a potem już nie było okazji - zostały wspomnienia i tęsknota.  Planowałem z kolegą - ale nie wyszło - zresztą koniecznie chciałem to miejsce pokazać Marzence. Wreszcie udało się ja namówić i jedziemy. Celowo u północnych podnóży pasma, co daje mi okazję do kilku opowieści podczas jazdy.

Szlag omal mnie nie trafia za to na samej końcówce - Brzyska - stąd wiedzie szlak na Liwocz nie są NIGDZIE oznaczone ani na drodze z kowalowych ani na trasie Pilzno  - Jasło!  Na szczęście, należę do ludzie którzy słuchają swoich rozmówców i przypomniałem sobie jak jeden z nich opowiadał mi że do Brzysk jechał   z Kołaczyc obok stadionu - wiec jak zobaczyłem kierunkowskaz na stadion to tam skręciłem i słusznie! Brawo ja, ale dołożyłem sporo kilometrów - bo na trasie Kowalowa Brzostek był kierunkowskaz na Błażkową - która jest nie ujmując nikomu i niczemu za... no znaczy jest zdecydowanie mniejsza od Brzysk!

Pierwotnie miałem w planach zaparkować koło kościoła i ścignąć się piechotą, gdybym był sam pewnie bym to zrobił ale z Marzenką i Miłoszem - nie chciałem ich zniechęcić do wędrówek w moim towarzystwie. Wybrałem rozwiązanie pośrednie - podjechałem pod niżej położony krzyż i tam zaparkowałem - przed nami było kilka kilometrów do trzeciego krzyża. Od w sam raz na przygodę.

Zatem zaczynajmy.



Wyszła z tego w zasadzie jedna linia - no trudno - nie było jak sensownie zrobić pętli. no dobrze ale nie myślmy o powrocie, przed nami fajny spacer.

tuż po wjechaniu na wzniesienie Strebikowej zaczynają się punkty widokowe - w zasadzie jeden długi, rozciągnięty na setki metrów aż do ściany lasu, punkt widokowy.

Na szczęście obok krzyża jest parking, taki dziki, prowizoryczny ale jest i jest opisany więc mogę tam legalnie samochód zostawić. 

To pierwszy krzyż na naszej trasie, wielki i wyniosły - millenijny - na miarę ambicji i możliwości fundatorów a kraju ale przede wszystkim z ... USA... kto by pomyślał...;-) 

Krzyż wewnątrz zawiera ciąg komunikacyjny (drabinę) , rozmawiałem z kolega który tam był, niestety teraz jest zamknięte, i sam wejść nie mogę - zakładam że jedynie konserwatorzy mają tam dostęp a klucze są na plebanii - może jak by ponudził proboszcza?...

Krzyż otoczony jest płaskorzeźbioną drogą krzyżową. 

Przedstawiam tylko jedna stacje, bo chyba nie ma sensu więcej - są identyczne w stylu, oczywiście gdyby komuś zależało to mogę w osobnym materiale wrzucić pozostałe.  

A tam się wybieramy - 5 km dalej i 300 metrów wyżej.

Obchodzimy krzyż kilka razy wkoło - sycąc oczy pięknem i cisza miejsca.

Nie ma co ... majestatyczna konstrukcja.

Ruszamy do góry, droga pnie się łagodnie, przechodzimy przez Strebikową, więc to asfalt, ale da się wytrzymać, bo mało jeżdżony, a przy tym jak to na wsi, pokryty ziemią nawiezioną z pól, więc nie ma dyskomfortu. Miałem nadzieję zboczyć nieco i "zaliczyć" jeszcze "Diablą Izdebkę" - ciekawe relikty jaskini, która onegdaj stanowiła jedno z miejsc schronienia a potem prawdopodobnie kultu dla ludności neolitycznej. Ale spotkałem się z opozycją totalna - idziemy tylko tam i wracamy i nigdzie indziej... No szkoda. Będę musiał zaglądnąć tam samemu... 

Coś co w krajobrazie zawsze cieszyło mnie najbardziej, zagospodarowanie terenu. komuś się chciało, ktoś wykazał gust i troskę i powstała maleńka kapliczka, ze śliczną figurką Matki Boskiej w łagodnym krzaczastym otoczeniu.

A takie panoramy roztaczają się ze wzniesienia tuż nad Strebikową - praktycznie cała dolina Jasła. 

Powoli jednak wkraczamy w las, trakt szeroki, drobnokamienisty, pięknie otoczony drzewami. 

Chce się iść, choć cienia praktycznie nie ma.

za to na okolicznych drzewach ewidentne odciski dinozaurzych łap ;-) . Typuję że to dinozaury ptasiomiedniczne, może raptory? 

I wreszcie jest, przed nami

drugi krzyż.

Ukryty w lesie, na łące (onegdaj, bo dziś to parking), skryty w cieniu drzew - tu wreszcie mogłem wyjawić Marzence i Miłoszowi skąd upór by iść pieszo. Otóż:

"Piechórze, rozważając 

Mękę Pańską, wspomnij

Chrystusowi naszą krew

przelaną za ojczyznę.

Sam zaś buduj pokój

w miejscu w którym żyjesz"

Przepiękne epitafium, jakże na miejscu, na czasie i ... koniecznie chciałem byśmy byli piechórami, bo odnosiło się właśnie do nas!

(A propos - czy poloniści nadal nie dostrzegają absurdów polskiej ortografii? A jeśłi dostrzegają to czemu nie czynią nic by ten głupi stan rzeczy zmienić?  

Tu mamy kolejna drogę krzyżowa - tym razem prowadzącą już prosto do 

Sanktuarium Matki Bożej Królowej Pokoju

chyba adekwatne wezwanie dla tego miejsca?

Stylistyka stacji całkiem inna - stacje tworzą jak by osobne ołtarze. Prawdę powiedziawszy takie widziałem tylko w tym jednym miejscu. 

Po drodze mijamy granicę rezerwatu, a kawałek dalej skrzyżowanie szlaków. 

Tu już jest maleńki tłumek - śródleśny parking pozwala na dotarcie tu praktycznie każdemu, więc mijamy po drodze i rodziny z dzieciorami i starszych ludzi, i "bukiety" w przyciasnych koszulach (sukienkach) z butami w stylu mrówkojad, wyglądających jak by wprost wyszli z jakiegoś dicopolskiego wesela. ale są też turyści z prawdziwego zdarzenia i kilku rowerzystów (szlak jest praktycznie w całości dla nich przejezdny - czyli wskakuje na siodełko w Brzyskach a zjeżdżam w Lubaszowej - albo jak kto woli jadę dalej przez Golankę do Gromnika. Szmat drogi. 

  

 

Nad drzewami prześwituje już wyniosła struktura krzyża będąca integralną częścią kaplicy sanktuarium.  

U podnóża świątyni, mamy miejsca biwakowe, wiaty, grillowiska, kosze na śmieci - dość czysto i schludnie. Spokojnie można tu zaplanować "popas" - co też czynimy - My mamy w termosie kawę, Miłosz herbatę - konserwy i chleb usunąłem z kadru... wiem nikczemny cenzor ze mnie ;-) 

A tak wygląda w całości - tyle że z tej perspektywy nie wzbudza respektu rozmiarami - cóż tak działa perspektywa. 

 

Tablica poświęcona partyzantom. Dopiero na zdjęciu dostrzegłem jak bardzo przepociła mi się koszulka pod szelkami plecaka - nie da się ukryć - 30stopniowe upały nawet w lesie mogą człowieka odwodnić. 

"Pamięci żołnierzy 

I batalionu 5 pułku

Strzelców Podhalańskich

Armii Krajowej

walczących i poległych

podczas Akcji Burza

w lasach Liwocza i okolicy"

   

W sanktuarium kupujemy widokówki i kartki z modlitwami - pełna samoobsługa wybierasz i płacisz sam. 

 

Tu czci się Matkę Boską z Medjugorie

Nie wiem czy taki oficjalnie nieoficjalny (bo przecież objawienia nie są chyba oficjalnie przez kościół uznane) kult nie jest aby nadużyciem, ale co tam...

 

A na bocznej ścianie trochę mądrości do poczytania. 

Platforma widokowa pod krzyżem ma osobne wejście, nie kolidujące z sanktuarium. W końcu sporo tu takich co sobie tylko popatrzeć przyszli.my jednak przyklękamy na krótkiej modlitwie i dopiero potem wchodzimy na górę.  

No tak Marzenka nie weszła... 

Wejdzie gdy po nią zejdę z zapewnieniami że nic tam jej nie grozi, i że droga nie wymaga jakiegoś nadludzkiego hartu i sił. 

Za to widoki...

(dolina ryglicko lubecka - moja prywatna nazwa - zamknięta w oddali wzgórzem Kokocz.)

zapierają dech

(Dolina Wisłoki - w oddali garb Babiej - kiedyś o tych babich górach napisze osobny post) 

Dolina Jasła a dalej Magura. 

Trochę filmu, daje wrażenie jak tam jest. 

No tak a to ja... musiałem zejść - i dać aparat Marzence.

A potem wyjść a potem zejść i wyjść jeszcze raz z Marzenką która dała się przekonać...

Znów perspektywa nie oddaje rzeczywistości. 

I kto jest większym baranem baranie?!!! 

(szopka obok sanktuarium - w sam raz na lato...)

A byłbym zapomniał... to w matki Boskiej Zielnej było - 

Niczyj bukiet tak w kościele nie pachniał jak Marzenki - nazrywałem do niego jeszcze mięty i lebiodki (oregano), prócz kwiecia, więc zapachy roztaczał silne i z latem się kojarzące.

Potem jeszcze pachniał nam w salonie przez tydzień, nim zaczął więdnąć. 

Do zobaczenia na szlaku.