Szczepanowice - pętlą przez Lubinkę.

Dziś bliżej Dunajca i nieco wyżej niż ostatnio.

Dziś pierwszy raz mapa od Navime nie od Wandermapy - z tej racji że nie mogę dokonać uploadu zarejestrowanej trasy (o czym już wcześniej pisałem) z tabletu na stronę. Nie wiem jak to będzie wyglądać w praktyce, ale póki nie spróbuję to się nie przekonam. 



Końcówka trasy jest urwana, bo wlazłem w takie bagno i paryję że transfer z satelitów chyba się urwał na tyle długo iż aplikacja przestała rejestrować. Ale to chyba nie problem, wystarczy doliczyć jakieś dwa kilometry i odnaleźć zarys drogi na mapie - inną nie szedłem bo innych nie ma.

Samochód zostawiam jak zwykle w takich okolicznościach pod kościołem.

 Tym razem Jest to Kościół pod wezwaniem Niepokalanego Serca Maryi

Co nieco błądzę nim tam trafiam, a to z tej przyczyny iż zazwyczaj w naszych rejonach świątynie buduje się na wzniesieniach, tymczasem ta jest w dolinie i to głębokiej - ponieważ prowadząc nie mogę jednocześnie śledzić mapy, to odruchowo kieruję się w górę a tam... nie ma kościoła - dopiero dostrzegłszy wieżę zawracam i jadę w inna odnogę szosy.

Rozpytawszy czemu tak - dowiaduje się że to spuścizna I wojny - otóż mieszkańcy dostrzegli pewna prawidłowość wszystkie wieże kościelne uznawane były za punkty obserwacyjne nieprzyjaciela i ostrzeliwane w pierwszej kolejności, ponieważ jednak artyleria ówczesna miała spory rozrzut, to nim trafiono w "punkt obserwacyjny" (którego tam notabene zazwyczaj nie było - gdyż druga strona doskonale zdawała sobie sprawę iż nie ma sensu posyłać wyszkolonego personelu - naprowadzanie artylerii to nie prosta "robota okopowa" i wymaga sporych kwalifikacji nabytych w trakcie długiego i kosztownego szkolenia - na pewną śmierć) zazwyczaj w gruzach leżała już cała okolica. Zatem wybudowali kościół w dolinie i faktycznie wieża za żaden punkt obserwacyjny służyć tam nie może ;-).

Konsekwencją parkowania przy kościele położonym w dole jest to ze trzeba będzie wspinać się pod górę - i faktycznie - pierwszy kilometr to solidna rozgrzewka - praktycznie cały czas 45 stopni nachylenia.   

Za to choć stromo to urokliwie - zresztą wcale bym tej ścieżki nos znalazł, gdyby nie pomoc życzliwych państwa których zapytałem o drogę i wskazali że tam owszem "tak na ukos, pomiędzy drzewami". Istotnie po pewnym czasie trafiłem na coś co można nazwać ścieżką.

 

 Widzicie jak stromo? - Aura się "zagotowała", A przed nami jeszcze kilkaset metrów podejścia zboczem a potem jeszcze "asfaltem". 

 

 Za nami pozostał kościół

 i Szczepanowice. 

A ta "płaskość" na horyzoncie to pradolina Dunajca

 Wreszcie koniec podejścia a na wypłaszczeniu cmentarz z I Wojny nr 194

 Cmentarz podzielony "sprawiedliwie" z prawej 22 żołnierzy Carskich 

z lewej 22  Austro-Wegierskich.

 Kilka metrów dalej urokliwy czeczot.

 A jeszcze dalej pamiątki tragicznych losów z czasów II Wojny

Warto zauważyć że mordu dokonali nie jacyś bliżej niedookreśleni "naziści" ale Niemcy. 

Cała okolica zwana jest Orzechówką.

A tu pamiątka że choć w tym miejscu rozstrzelano 13 "politycznych" to także partyzanci z "Barbary" odebrali sobie za to krwawy okup na Niemcach. 

Wiele śmierci wiązało się tu z okresem schyłku wojny, gdy Niemcy rozpaczliwie usiłowali zmontować jakąś linię obrony a do robót przy umocnieniach ziemnych zmuszali miejscową ludność.
Był to jeden z motywów na rodzinnych spotkaniach, babcie przy kopaniu rowów, dziadek w partyzantce, jak zrobić żeby jej nie narazić na represje a żeby ulżyć w pracy?

Trafem byli dezerterzy ukraińscy, którzy zwiali z pociągu akurat na stacji w Pleśnej, od tej chwili kilka akcji "rabunkowych" poszło na ich konto, a wraz z mobilizacją żandarmów nie miał kto pilnować przymusowych robotników...

I leśniczóweczka na Lubince ... w zasadzie - bo pewnosci nie mam, czy to już Lubinka, ale chyba tak, choć miejscowość nieco bardziej na południowy zachód. 

I bezmyśliwi swoje miejsce tam mają - jelenie, rogacze itd... 

Rozstaje w krzywym zwierciadle. 

Jak widać ziemia tutejsza przesycona jest cmentarzami z czasów Pierwszej Apokalipsy 

(Herbert)

Cmentarz 192 Lubinka

Wokół cokołu napis w języku Niemieckim 

"Nie zakłócajcie skargą szczęścia zaszczytnej śmierci. Nie myślcie o poległych i nie żałujcie naszego utraconego życia. Czcijcie wierność czynu i bądźcie wdzięczni za radość pokoju"

(Posiłkowałem się tłumaczeniem)  

Znaczy mam obfotografowane dookoła, i spisałem napis i przetłumaczyłem za pomocą wuja Gógla i ... stwierdziłem że oni przetłumaczyli trafniej...

Ale jak ktoś nie wierzy to pod linkiem z numerem cmentarza jest strona gdzie inskrypcja przytoczona jest w oryginale... wiec może sobie sam przetłumaczyć.

Kilkaset metrów trawersem wzgórza, dobra droga, i widoki potencjalnie równie piękne - tyle że było mglisto i nawet nie ma sensu tych zdjęć zamieszczać. Ale dla wędrowca radość.

Potem szlak zaczyna się obniżać w kierunku zachodnim a szlakowskazy wiodą na drugi z cmentarzy tym razem już w Lubczy (choć Bogiem a prawdą - ja nie jestem w stanie określić co jest Lubinką a co Lubczą - tym bardziej że na mapie tej drugiej nazwy nie mam, gdyż jest ona głównie stosowana lokalnie)

Reprezentacyjny cmentarz całego okręgu nr 192

Wielu tu ludzi spoczywa, często odbywają się tu uroczystości, miejsce jest zadbane. 

I zaraz rzuca mi się w oczy mały szczegół. 

 

To pierwszy z setek widzianych przeze mnie grobów żołnierskich, przy którym ktoś postawił tabliczkę ze zdjęciem. Z tłumu anonimowych poległych wyłoniła sie jedna twarz, myślę że będzie to twarz już każdego ze spoczywających tu i na innych cmentarzach wojaków. 

A swoją drogą... Włochom się chciało... a nam a Austriakom? No bo o Moskalach to trudno wspominać - skoro dla nich nawet zanotowanie nazwisk poległych to zbyt duży wysiłek.  

Wewnątrz kapliczki krzyż na postumencie, w postument wmurowana marmurowa tablica z inskrypcją.

"Trotzig und Fest
Wie Der Berg
Hielten Wir Stand Den Bedrangern.
Treu umarmt uns Der Grund den wir einst lebend betreut"

Ciotka Wiki tłumaczy to tak:

"Twardzi jak ta góra odpieraliśmy najeźdźców; teraz leżymy w wiernych objęciach ziemi, którą obroniliśmy"

 ja przetłumaczyłem to tak:

Hardzi i twardi jako ta góra
odpór daliśmy najeźdźcom
teraz ufnie spoczywamy w tej ziemi
którą obroniliśmy

 

Ślady transzei - sto i jeden rok ich nie zatarło...

A znacie ten ostatni "kawałek" Rubika o tuym że w raju jest całkiem jak w sadzie u babci kiedy śliwy zakwitają? Jak nie znacie to posłuchajcie:

Powoli zaczynam powrót - to już zejście z Lubinki, przez las, urokliwy szlak... był...

kiedyś... jeszcze trzy lata temu... potem Vincek i Donek postanowili sciętymi drzewami załatac dziurę w budżecie...

Od tej pory leśnicy tną nawet latem...

Uroczysko vs.

koleinisko.

Błoto sięga ponad kolana - nawet Aura się zapadła - daję sobie siana i przechodzę kawałek dalej po zwalonym pniu - pies za mną. 

Jeśli mapa zadziała to będzie można dostrzec że właśnie tam zgubiłem szlak i spory kawałek przewędrowałem kanionem potoku, na szczęście w porę się zorientowałem i powróciłem przedzierając się przez "knieję"...

O takim właśnie kanionem sobie szedłem - w sumie mógł bym iść dalej, ale zbocza zrobiły się strasznie gliniaste i nie miałem ochoty babrać się jeszcze bardziej. 

Po powrocie na szlak - ostatnie podejście

A tuż przed - kolejne pamiątki po wojnie - zapadnięta ziemianka i fragment okopu łącznikowego. 

Za to na wzniesieniu...

Ależ widoki! 

Kilka kroków dalej już widać kościół spod którego ruszyliśmy - ten odcinek szlaku nie został zarejestrowany - nie wiem czemu - podejrzewam zanik sygnału GPS, albo wstrząsy - bo niosłem go w bocznej kieszeni spodni razem z mapą papierową. 

Ogólnie około 15 km, trasa zróżnicowana - podejście wymagające - potem już luz, przeprawa przez las - udręka w błocie, ale jako przygoda super.