Giżycko czyli - niedosyt.

Piękne mazurskie miasto, zważywszy na rozmiary (zwłaszcza w porównaniu z okolicą) mazurska metropolia. O niezwykłej historii tego miejsca świadczy choćby szereg nazw zmienianych wraz ze zmieniającymi się władcami tych terenów. Obecnie rządzą (?) tu Polacy  wiec jest Giżycko. Wcześniej panowali tu Niemcy (ściślej Prusacy), wtedy zwało się Lötzen. Ale przed Prusakami byli tu jednak także Polacy tyle że wtedy miejsce nosiło nazwę Łuczany, będąca spolszczeniem Pruskiej (nie Prusackiej) nazwy Lēcai.  Ale to nie koniec, po tym jak pod koniec 1944 r. oddziały radzieckie z zaskoczenia zdobyły Lötzen i przez cztery miesiące dewastowały je kompletnie i metodycznie, zostało przekazane (łaskawcy) w ręce polskiej administracji i wtedy jego nazwę spolszczono na Lec, (zrobił to J. Szafrański - podejrzewam że to on, bo "logika" ta sama, spolszczył półwysep Kahlen na Kal - tu o tym pisałem). w sierpniu 45 stało się (powrócono?) do nazwy Łuczany, tylko po to by rok póżniej Komisja Ustalania Nazw Miejscowości mogła mu nadać na cześć Gustawa Gizewiusza (Giżyckiego) nazwę Giżycko.
Sporo tego prawda?

Teraz zważmy na okoliczność iż prawdziwych Mazurów tu praktycznie nie ma - zostali zmuszeni (prośba, groźbą, perswazją) do emigracji - oczywiście wybrali Niemcy, bo tam było znacznie bogaciej niż w PRL i bez totalitarnej "opieki" państwa na pewno oddychało się swobodniej. Za to mnóstwo tu przesiedlono ludzi z południowo wschodnich rubieży naszego kraju - co po części tłumaczy, czemu czuję się tam tak dobrze - a jak tu nie czuć się dobrze pośród ludzi którzy przez dziesiątki pokoleń byli Łemkami, lub obok nich mieszkali i pokrewieństwo z nimi czuli, a dopiero od trzech/czterech są "Mazurami"?

Giżycko jak to z rodziną odwiedzam w najmniej akceptowany przez siebie sposób... samochodem (pieszo, lub rowerem, było by bardzo OK, pociągiem OK autokarem... bez sensu...) Ale trudno ojczyzna i rodzina wymagają ofiar.

Oczywiście byliśmy i w Boyen i na cmentarzu z I Wojny i na moście obrotowym nad kanałem Łuczańskim (Giżyckim) i pod zamkiem - ale to w osobnych wpisach, żeby nie przeciążać.

Dziś samo miasto:

 Kanał Łuczański z mostem obrotowym

 A to ten sam kanał ale już przy ujściu do jeziora Niegocin.

 Okolica portowa zatem i miejsc wyżerki nie brakuje, jedne w lepszym guście inne w mniej ... lepszym. ale ogólnie sporo.

Moi zostają coś zjeść. Jak zwykle kupujemy kartki i... no właśnie, najbliższa poczta jest gdzieś w centrum a tu nigdzie znaczków nie kupisz (to nie wina handlowców, tylko polityki poczciarzy - znaczków nie opłaca się mieć w ofercie, bo kwitek z kasy fiskalnej jest więcej wart, niż zarobek sprzedawcy na znaczku...)

Na ochotnika zgłaszam się że ja sobie już pójdę po te znaczki...

No to sobie poszedłem...

 Ulicą Olsztyńska idę na Plac Grunwaldzki

 Znajduje pocztę, znajduję punkt IT i znajduję

 miejscową laskę, tuz przed nieczynnym kinem z wystrojem jeszcze z lat 70 tych (przecież to zabytek, czemu się dopuszcza by niszczał?)

 

 Laska całuje żabę - pewnie liczy że zamieni się w księcia, ach ta kobieca naiwność, ileż to już łez wylano

"bo ja liczyłam że po ślubie się zmieni..."  

Nie nie zmieni się! Ani po ślubie, ani po pocałunku.

 Bardzo ciekawa fasada.

 Widzicie to spojrzenie? 

"przecież cie pocałowałam, na to ty k... jeszcze czekasz?" 

 Kościół ewangelicki przy placu Grunwaldzkim - uroda nie powala, ale trzeba przyznać że bryłę ma stosunkowo nieczęsto występującą. 

Na koniec - tego bym sobie nie darował.

 Greckokatolicka (Ukraińska) cerkiew pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej 

(tak samo jak mój kościołek parafialny)

 

 Wybudowana i utrzymywana przez ludność ukraińską (Łemków, Rusinów, pokrewnych?) przesiedloną tu w ramach akcji Wisła,

jest piękna i zadbana. Stosunkowo młoda bo z początku lat 90 (wcześniej PRL w ramach dbałości o "wolność" i  "otwartość" naszego społeczeństwa skutecznie uniemożliwiał jej powstanie), ale warta zobaczenia.

   A to widomy znak że Ukraińcy pamiętają i chcą by pamięć przetrwała.

Mało mi tego Giżycka. Bardzo mało, a nie wiem kiedy tu znów trafię.